Hafif bir rüzgar akşam güneşine eşlik ediyor. Karşımda şehir hapishanesinden arta kalan alan... Hapishanenin hemen arkasındaki okulu farketmek gülümsetiyor. Yan tarafta "park olması şartıyla" devlete bağışlanan bir toprak parçası, yeşile bürünmüş, onca bina arasında. Böyle kıymetli bir alanı bağışlayan, huzur içinde uyusun diye geçiyor içimden. Bense bir hastane balkonundayım. Belki de tesadüf değildir, bilgi, şifa ve nefes verenlerin arasında kalamaması hapishanenin... Ekilmeye hazır toprak gibi şimdi... Yepyeni umutlara gebe... Acı acı gülüyorum, giden bir taş yığının ardından gelecek bir taş yığını daha ... Ötesi boş...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder