Trabzon - genel-

Şehir içi gezisinde Atatürk Köşkü ve Ayasofya Müzesi'nden sonra biraz da genelden bahsetmek istiyorum.  Trabzon’a daha önce gitmiş olsam da bu gidişim de beni çok şaşırtmayı başardı. Belki zamanla etrafıma daha bilinçli bakmayı öğrenmiş olmamdan olabilir diye düşündüm. Şaşırdıklarımdan biri Arap turistlerin bu kadar çok olabilmesiydi. Bu sene Arabistan ve Kuveyt ağırlıktaymış.

Harika Atatürk Köşkü ve Ayasofya Müzesi’nden sonra çay içmek için Boztepe’ye gitmeden olmaz tabii. Tepede olduğu için köşteki gibi hava kuru ve yazları boş yer bulmak çok zormuş. Anacığımın Ordu’dan arkadaşının soyadını taşıyan Boztepe’nin Trabzon’da da olması şaşırttı beni. Ama asıl şaşırtan şey taksicilerdi maalesef!

Trabzon’da taksi çok pahalı ve duraklar da çok nadir ve ara yerlerde. Tamam dolmuş çok ama yanınızda oradan indim biraz yürüyüp  buraya bineceğim hızını yakalamakta çok zorlanacak 80 yaşında bir fıstık varsa indi bindi gerçekten zor. O yüzden Samsun’daki gibi taksiye meylettik ve aldık ağzımızın payını bir güzel. Zaten Arapları çevreye götürmekten iyi kazanan bir taksiyi tutabilmek için en az 15 dakikayı göze almanız gerek. Aman dikkat!

  

En çok şaşırdıklarımdan biri de denizin tam kenarında olan havaalanı, ilk defa böylesini gördüm. Neden derseniz liman gibi denizle aynı hizada neredeyse ne bileyim garip geldi işte… 

Çocukluğunuzdaki yeşilin yok olmasını, deniz havasını içerlere alan paralel yapılaşmanın artık olmadığı şehrinizde bu durum normal geliyor olsa bile Trabzon’dan biraz daha fazla şey bekliyor insan. Oysa baktığınızda dağlar tıraşlanmaya çoktan başlanmış, villalar, uzun apartmanlar sıra sıra inşa edilmiş bile. Bu biraz gelişen tüm Karadeniz’de böyle maalesef. Yeşil yok oluyor, diğer bir deyimle akciğerlerimiz. Çocuklarımıza nasıl bir dünya bıraktığımız artık önemli değil, bu da çok üzüyor…

Trabzon’a gidip de Akçaabat köfte yemeden olmazdı. Bankalar caddesinde tavsiye edilen yerde yani Akçaabatlılar’da yedim köftemi. Bu dönem mezgiti de güzel olurmuş, sordum anam için kalmamıştı. Meydan’da sokakta yemek aklımda kaldı bir dahaki sefere diyeyim. Bu arada kaldığımız otelin karşısında Nejla Hanım’ın ev tatlıları vardı, şubeymiş, Akçaabat’ın girişinde asıl yeri varmış. Hoş bir bahçe yapmışlar. Laz böreği yedik, anamla ablam muhallebisini beğendiler. Nedense benim aklım ilk defa yemiş olduğumdan olsa gerek Fındıklı’dakinde kaldı. Şehre 1 saat civarı uzaklıktaki Sümela’yı daha önce görmüş olsam da tekrar gidelim dedik. Ama zaman olmadı, bir dahaki sefere orada mıhlama, Hamsiköy’de sütlaç yemek nasip etsin Rabbim…