Şibumi -Trevanian

Son cümleyi okuyorum, boğazımda bir yumru, içimde sızı. Kapatıyorum gözlerimi. Ne çok duyguyla başbaşa kalıyorum, bırakmak istemiyorum, isyan ediyorum, üzülüyorum, gözlerim doluyor. İçimdeki duygu karmaşasında kayboluyorum.

Nasıl bir adam? Nasıl sürükleniyorum peşinden? Nasıl değişiyor yaşamı? Nasıl ayakta kalıyor, tek başına! Bir adamın hayatıyla birlikte savaşın, acımasızlığın, görünmeyenin ardındakini yaşıyorum sanki. Kelimeler düğümleniyor...

Bir savaşçının hayatı bu roman, onuruyla yaşayan, savaşların şekillendirdiği hayatından vazgeçmeyen, şansa borcunu acıyla ödeyen bir savaşçı. Üstün niteliklere sahip, biraz olsun girmemize izin veriyor zihnine, kaybolmadan çıkabilmemize yetecek kadar... İnsan tekrar tekrar girmek istiyor o zihne. Bir yandan yazarını merak ederek...

 

 

“Ha, sırası gelmişken, bahçen nasıl gidiyor?

'Olmakta.'

'Yani'

'Her yıl biraz daha basitleşiyor.'” Sayfa 382