Yüzyılları bulan gelişmelerin yıllarla ölçüldüğü dönemleri yaşarken hayatımın son 35 yılını düşünüyorum. Çocukken hayal bile edemediğim şeylere sahipken kimileri de yok artık. Cep telefonu varsa telgraf ya da faks dediğimde genç bir insan yüzüme anlamsız bakabiliyor. Şehirlerarası telefonla görüşmek için bile saatlerce beklediğimizi anlatsam, gel de inandır!
Aynı şey kavramlar için de geçerli. 30 yıl önce duyduğum içini doldurmaya çalıştığım onca şeyin anlamı bambaşka şimdilerde. Değişmeyen tek şey savaşlar... Dökülen kan, acıyla kavrulan çocuklar, büyükler, yine yeniden kutuplaşan dünya...
Sürekli konuşma halinde herkes eleştirelim mümkünse, rahatlatalım vicdanlarımızı... Benden sonrası tufan diyerek yaşamak çok kolay, peki ya doğduğumuz topraklara borcumuz olduğunu düşünüyorsanız? Çocuklarınıza daha iyi bir dünya bırakmak sadece konuşmakla olur mu? Sizin de aklınızda "Ne Yapabilirim?" sorusu dönüyor mu sürekli?
Gündüz Vassaf, '68 gençlerinden. Hani silaha çiçek takan gencin de olduğu şu meşhur fotoğrafta olacak kadar içinde olmuş herşeyin. Hala da öyle ve yurt dışında büyüyüp ülkeye dışardan bakabilme özgürlüğüyle farklı anlatımlar sunuyor her daim. Önceliğimde olan yazarların başında geliyor kısaca. Hele bir de aklımda dönüp dolaşan bir soruyu başlık alan bir kitap çıkarmışsa okuyup farkettiğim farkedemediğim onca olaya dair ipucu buluyorum tekrar tekrar karıştıracağım sayfalarda...
"20. yüzyılın başlarında kadınların umumi yerlerde sigara içmeleri yasak.
Yaptırımı, para cezası, hapis.
Tütün şirketleri mamullerini toplumun yarısına satamamaktan şikayetçi.
Bernays New York'ta yılda bir yapılan ünlü resmigeçit gününde beş altı saatliğine kiraladığı mankenleri yürütür.
Kızlar, şehrin limanının girişinde, elinde meşale tutan Özgürlük Anıtı'ndaki kadına atfen 'Özgürlük için kibrit çak' sloganıyla sigaralarını yakar. Olay haber olur. Feministler sigara içme özgürlüğü kampanyasını destekler. Bir yıla kalmadan tütün şirketleri amaçlarına erişir. Kadınlar erkeklerle birlikte zehirlenme eşitliğine kavuşur...." Sh 28-29
Yeni seçilen başkanın açış konuşmasının ilk cümlesi:
"Dünya sağlığına en büyük tehdit aile sofrasının dağıtılması."
Mesele beslenmeden öte. "Nasıl" olduğumuzun sofra sohbetlerinde anlaşılması.
Oysa dağılan sofra değil, ailenin kendisi.
Geniş aile, sanayi devrimiyle birlikte çekirdek aileye dönüşmüştü.
Günümüzde çözülüyor.
Filipinlerde emzirilme çağında çocuğu olan annenin Nişantaşı'nda çocuk bakıcısı olarak çalıştığı bir dünyada yaşıyoruz. Kız kardeşi de Cenevre'de çocuk bakıcısı. Ağabeyi New York'ta taksi şoförü. Kardeşi Kanada'da pasaport evliliği yapmış. Ablası Londra'da doktora öğrencisi. Mühendis kocası Amerika'da göç piyangosuna başvurmuş. Babası, boşandıktan sonra izini kaybettirmiş. Manila'da dört çocuğuna annesi bakıyor.
Savaşlardan kaçanlar, iş peşinde taşınanlar, okumaya gidenler, "yabancı"yla evlenenler, kimliğini yitiren ulus-devletler...
Türümüz göç altında.
Dünya'da yaşayan her yüz kişiden biri sığınmacı. 2015'te sayıları 60 milyon...." Sh243
Arka Kapak
Rüyalarımız tekdüzeleşir,
Böl-yönet düzeninde
Birey yüceltilip bencilleştirilirken,
Aidiyetlerimizin gönüllü köleleri,
Belirlenmiş seçeneklerin kalebentleriyiz.
Hergün yeni felaket haberiyle uyanıyorum.
Ne yapabilirim?
Vicdanın sızlarken sen ne yapabilirsin?
Biz ne yapabiliriz?
Gündüz Vassaf, Ne Yapabilirim? Geleceğe Kartpostallar'da bir harekete, örgüte, partiye, hatta ideolojiye bağlı olmayanlara sesleniyor. Kötümserliğe kapılıp edilgenleşmeye, değişimin ertelenmesine, değişimi kendimizden başka yerlerde aramaya karşı çıkıyor. Okurunu çaresiz çırpınışlarda tükenmeden "ne yapabilirim"i düşünmeye davet ederek yeni bir yaşam ahlakını tartışmaya açıyor...
"Düş gücünün avukatı" Gündüz Vassaf'tan barışa, özgürlüğe, haksızlıkları vurgulamaya, düşlemeye, değişime, birlikteliğe, geleceğe dair şiirsel bir kitap...
Rüyalarımız her yerde, her koşulda.
Darwin'in eksiği, evrim teorisinde umuda yer vermemiş olması.
İnsandan başka yarını yaşayan tür var mı?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder