Bir Kadın ...

Bir kadın ayakları çıplak, tozlu sokaklarda koşarken birden duruyor, nefes nefese iki büklüm… Kızıl saçları darmadağın, yemenisi çoktan kayıp gitmiş. Kan çanağı gözlerinde dehşet… Görüyor mu, duyuyor mu bilinmez. Sadece şiddetli nefes sesleri… Daha fazla dayanamayacak belli, çöktü çökecek… Son bir gayretle çevresine bakıyor… Sağ taraftaki çalılara doğru bir hamle yapıyor, çalı dikenli ama başka çaresi yok! Bir melek geliyor rüyasına, elinden tutup yemyeşil bir ormana götürüyor. Bütün ailesinin çağlayanla birlikte neşeyle çağıldamasını dinliyor, gözleri yaş içinde kalıyor uykusunda…

Akşam serinliğinde uyanıyor. Çocuk sesleri geliyor yan taraftan. Giderek yaklaşıyorlar. Toparlanıyor. Tam kalkacakken kucağına atlayan çocuğa sevgiyle sarılıyor, kokusunu içine çekiyor. Keskin yasemin kokusuyla karışıyor torunlarının kokusu. Tüm ailesini kaybettikten sonra biliyor ne kadar değerli olduklarını. Çiftçi teyze geçmişin acılarını toprakla yoğurmuş sevgiye çevirmiş. Çoktan kırışmış yüzünden, ellerinden taşıyor sevgisi, yalnız torunlarıyla değil, ağaçlarla, çiçeklerle, meyveleriyle konuşuyor. Tatlı sert hali hiç değişmeden hayatı öğreterek, hala öğrenerek yaşıyor, hiç dinmeyecek acısı biliyor…

Sabahtan beri aklımın bir köşesinde “karakter” dolaşıp duruyorum. Ama “o karakter” hiç cisimleşmediği gibi başka bir fikir de gelmedi aklıma. Yazmaya başlayınca tipik Türk filimleri gibi birleşiverdi iki paragraf. Suratımda bir sırıtma yayınlamasam mı dedim. Of yayınladım işte içimdeki tüm arabesklilikle 4.günü de tamamlamış oldum. Bu arada çifti teyze torunlarına çikolatalı ekmek yapmış bir güzel, nasıl güzel kokuyor. Onun da hikayesi yakında olsun...