Bir Cümle, Bir Kömürlük ve Sevilenlerle Bir Gün...

“Üstelik bu sefer kömürlükten atlamak da olası değil, çünkü çok sağlam, kale kapıları karşımda dimdik, yine dolaşmaya başladım.”**

Hadi bakalım girer misin bir etkinliğe, seçer misin okuyacağın ilk sanal kitaptan bir cümle, öylece kalakalırsın. Bir yandan bu cümleyi kurduran konuyu çok merak ediyorum, bir yandan nasıl devam edeceğimi…  Ama amaç da bu değil mi zaten zihin pıratiği. Tamam o zaman, gözlerimi kapatıp cümleye bırakayım kendimi. 

Hani doğduğun evin alt kısmında odunluk olarak kullanılan, oda oda karanlıklar ülkesi. Sanki o dehlizlerde kaybolacakmışsın gibi yalnız giremediğin hani. Hep bir merak, biraz korku… Büyüdüğünde devasa hatırladığın her şeyin nasıl da küçüldüğünü görüp gülümseten, çoktan yerinde yeller esen, öyle bir kömürlük mü sahi yukarıdaki…

Peki o dehlizlerin üstünde hatırladığın ilk doğumgünü partin? Mumsuz, pastasız bir parti mi olurmuş. Ama ya şu pinyata, hani delik deşik ettikten sonra yere düşen şeker ganimetlerine üşüşülen... Evet evet tam korsan işi, uzaktan bakarken bir yandan güldüren bir yandan eldeki makinayla poz yakalamaya çalışılan.

Ya bu kaplumbağa pastaya ne demeli? Hımm ilk doğumgünü partindekileri hatırlamaya çalışmak mı işte önünde güzeller güzeli bir parti, yerinde duramayan bir sürü şekerlemeyle birlikte...  

Bir yandan fırtınadan sersemlemiş, bir yandan sonrasındaki sessizlikle şaşkına dönerken masaya oturup koyu bir sohbete dalmak en güzeli. Sahi biz neden bahsediyorduk? Bir cümle, bir kömürlük ve sevilenlerle geçirilen böylesi güzel bir gün, etkinliğin ikinci günü olsun o zaman...

**Zafir Konağında Bir Tuhaf Zaman - Güngör Tekçe Sayfa 15