İran Günlüğüm - 9 (Kashan)

Lübnan İran Büyükelçiliği’ndeki patlamayla güne gözlerimi açıyorum. Ortadoğu bir kazan ve bu kazanın altındaki ateş birileri tarafından sürekli harlı tutuluyor, tıpkı Zerdüştilerin yüzyıllardır sönmeyen ateşlerini badem ve kayısı ağaçlarıyla beslemeleri gibi bir şeylerle sürekli besleniyor bu ateş.

Sönerse, bölgede barış olursa yerine İran nükleer silah kullanır mı gündeme geliyor sürekli? Onca acıdan sonra kullanır mı sahi? Ya da kendi halkını bile arkasına alabileceği böyle bir şey yapar mı emin olamadım gezi boyunca! İster istemez aklınızın bir köşesinde bu soruyla dolaşıyorsunuz her yeri!

Ambargo bu kadar yumuşamışken, mesela İngiltere Büyükelçiliği açılmış, yanılmıyorsam Kanada Büyükelçiliği açılacak. Bir şekilde uçak siparişleri veriliyor mesela. Ve patlama…  Öte yandan zihnimde dönüp duran daimi sorulardan biri Anadolu’nun garantisi var mı sahi? …

Ah unutmadan İran’da kıredi kartı çok büyük sorun. Giderken bu detayı atladığıma çok kızan ben her şey dahil turumuzdan çok memnun olsam da beğendiğim şeyleri almakta sıkıntı çektim. Her şey nakit çünkü!  Otelde telefon için 2-3 dolarlık eksiğimi tamamlayabilmek tur arkadaşlarımın yardımıyla oldu. Yanınızda ne kadar TL olduğunun önemi yok, çünkü TL verip Dolar ya da Euro alamıyorsunuz, kıredi kartı kullanamıyorsunuz!  Saçma sapan bir şey! O kadar güveniyordum ki kartlara iyi bir ders de almış oldum!

İran’da iz bırakacak şehirlerin başında İsfahan, Yezd geliyor ve tabii ki Kashan. Daha önce de söylemiştim bu şehirlerin Farsça söylenişlerini duymak kulağıma hoş geliyor. Tekrar tekrar her şehir kendi dilinde güzel diyorum gülümseyerek.

Yezd’de geldikten sonra otobüse daha fazla bindiğimiz için olsa gerek sürekli çöl giriyor görüş alanımıza. Arkasında hafif sisli dağlarıyla. Dağların silueti çok hoş ve masal diyarında gibi hissettiriyor. Tahran’da şehirdeki sıcağa rağmen karlı dağlarla karşılaşmak başka, buradaki hava başka, sevdiriyor kendini… 

Kashan’da Boroujerdi Evi’yle karşılaşıyoruz.19. yyda zengin kız, fakir oğlan meselesiyle yapılmış. Damat gelinini bu eve almış.En üstteki ilk fotoğraflar bu evin detaylarından...

  

Eve İran’da hemen her yerde rastladığımız uzun dikdörtgen havuzlu bahçeyle giriliyor. Detaylar çok hoş. Daha önce Gülistan Sarayı’nda da rastladığımız daha modern işlemeler var duvarlarda…

Yezd’deki sarı kerpiçli sokaklardan sonra korunmaya alınmış kırmızı kerpiç evleriyle Abyaneh köyüne geliyoruz. Sonbaharda yanan ağaçların, değişik dağların arasından gelip böyle bir köyle karşılaşmak heyecan verici.

Köyde göç çok fazla, genelde yaşlılar yaşasa da mihmandarımız okul ve sağlık ocağı olduğunu söylüyor. Okula gidecek çocuk diye bakınıyorum etrafa, evet var.

Yerel giysiler içindeki yaşlılar kapı önlerinde oturuyorlar, genelde para istemeden fotoğraf çektiriyorlar. Ama en üstte yerel giysileriyle fotoğraf çektiren nine para almadan çektirmem diye epey gürültü yapıyordu. Verdiğiniz para 1-2 dolar civarı, o fakirlikte içtenlikle veriyorsunuz zaten. Tabii nakitiniz varsa!

Ufak bir dükkanda duran nine poz verdi bir şey istemeden. Para verdiğimde o kadar sevindi ki içim eridi desem. 

Evler kadar köy halkı da yöresel giysileriyle. Sakin sakin gidip fotoğraf çekebilmek hatta evlerden birine girebilmek hoş olurdu doğrusu… 

İran deprem bölgesi Tahran’da gördüğümüz inşaat halindeki binaların çelik konstrüksiyon olması şaşırtıcıydı. Ama Abyaneh civarındaki otel yanında yapılan evin de çelik konstrüksiyon yapısına daha çok şaşırdım desem…