Yetişmek İçin Menzile...

Endişe, korku ağıyla sarılmış hayatlarımızda kendimizden uzakta nereye koşturduğumuza bakmadan gidiyoruz. Gidiyoruz gündüz gece, istesek de istemesek de yetişeceğiz ya eninde sonunda menzile. Oysa çoğu zaman unutuyoruz, an için önemli olan o işe odaklanıyoruz, o sınav kabuslar halinde peşimizi bırakmıyor, çaresiz hissettiriyor sürekli hastalıklar. Oysa gittikten sonra ne zaman, ne sağlık gelmiyor işte…  Çocuklarımız oluyor, onların geleceği için çırpınıyoruz. Hep daha iyisi için hep daha fazla kaygılanırken, kendimizden çok uzaklarda gerçekten ne istediğimizi bilmeden yaşayıp gidiyoruz bu iki kapılı handa.

Hani “düşünülürse derince, uzak gözükür görünce”  Oysa “bir dakka” değil mi o yol, hani o yaşa geldiğimizde hani geriye dönüp bakmayı akıl ettiğimizde ya da mecburen dönüp baktığımızda…

Hayatın ne kadar basit olduğunu düşünürken, öylece çok basit ve sade yaşamak isterken bir yanım hep boğucu karanlıkta değil mi? Kendimi Aşık Veysel’in bilgeliğine bırakmak isterken son sürat devam etmiyor mu bu halim? Öte yandan “uykuda dahi yürüyüp kalmaya bir sebep aramıyor muyum?” her şeyden bıkmış, bunalmış zamanlarımda bile…

En sevdiğim şarkı tüm basitliği, yaşam sevinciyle “what a wonderful world” olacaktı oysa. Aniden kulağıma çalınmaya başladığında her zaman durduran ve dinleten, sadeliğiyle büyüleyip hayatı özetleyen o şarkı… Ya da Bono’nun bayıldığım sesiyle girişini her duyduğumda, her şey mümkün hissini veren “beautiful day” den bahsederdim belki de yanında. Ve muhteşem Janis Joplin “get it while you can” diyecekti bolca,  konser kaydındaki “ball and chain” girişiyle…  Ama işte ağır bastı Aşık Veysel’in derine ağır ağır işleyen sözleri… Tamam o zaman bana müsaade yetişmek için menzile gidiyorum gündüz gece…

İşte #blogfırtınası 8.gün yazısı da tamam, bugün 10.gün mü dediniz? Pardon duyamıyorum sizi : ) Bu arada bilgisayar çöktüğü için fotoğraflar gitti, evet evet İran fotoğrafları da öyle, kurtarılan çok az. Yani yazılarda kullanmak için hiç yok. Tekrar paylaşmamın nedeni budur sevgili günlüğüm. Bir de herkes aşağıdan çekerken bu çocuğun oraya çıkıp da çekmesi güzeldi, ben mi,o sıcakta  o kadar yüksekte işim ne : )