Düğümlere Üfleyen Kadınlar - Ece Temelkuran

“Klozet kapağı yuvarlak olduğu için böyle bir anlatımın yakışacağını düşündüm. Yuvarlak bir anlatım tarzı. Uçları kavuşmayan bir çember şeklinde.Zira kağıtları çekerken hepsi parçalandı, kavuşmuyor birbirine .Bence kadınlar hikayeleri bu şekilde anlatıyorlar.Ortasından bir yerinden başlıyorlar, sonra başa dönüyorlar, başladıkları yere gelip oradan devam edip sonunu anlatıyorlar.”* S. 406

Peki böyle mi başlanır bir kitabı anlatmaya? Büyük bir hayal kırıklığıyla alıp başını giden bir kadın, korkan, korkmak zorunda bırakılan, yola teslim olan bir kadın. Hani “tespih taneleri çeker gibi” okuduğunuz kelimelerini çok sevdiğiniz bir kadın. Bu sefer de içinizden günde onlarca kez okuduğunuz Felak Suresi’yle karşınızda işte; Düğümlere Üfleyen Kadınlar’la…

 “ “Akdeniz’in dibinde ne çok ceset var biliyor musun?” diye sordu denize bakarak, “Hala bu kadar mavi olması çok garip” deyip devam etti.

“Bir kıyıya varmak için boğulanların cesetleri. Onların hikayelerini kimse bilmiyor.” ” * S.413

İçimde kocaman bir yumru şaşıran, kendimle kalmak için zaman isterken, meraktan çatlayarak devam eden, bir annenin kendisini ve kanatları altındaki kızları tedavi etmesini heyecanla izleyen… Bunca silahın, kanın, cesedin, çölün hafızasızlığının tutunduğu kadınlar, adları hiç geçmese de var olmak, var etmek, değerlerini bilmek için mücadele eden, hayata nefesleriyle tutunan…

“Bilakis ömür çok uzun. Hiç de öyle göz açıp kapayıncaya kadar değil. Fakat tek bir şartı var. Kaderini, gönlünü ferah tutarak seveceksin. Ancak sahiplenilmemiş hayatlar kısadır. Yaşamayı istediğin bir ömürde hep yeterince vakit vardır. Yanlış hikaye yoktur. Siz, kaderiniz ne zahmetli olursa olsun hariçte kalmamaya bakın. Ömür o vakit kısalır işte.” 364

Ve kendim için çıkardıklarım bambaşka belki, aklımın ve kalbimin bir köşesinde kalacaklar… En iyisi daha fazla uzatmadan lafı kitabın arka kapağına dönmek;

“Amira, bize kadınları nasıl seveceğimizi anlatan bir kitap lazım. Yoksa hep böyle şapşal ve kavruk kalacağız. Bize kadınların nefesini genişletecek, o nefesin rüzgarına yelken açmamızı öğretecek bir kitap lazım. Yoksa biz ne kadar sevilsek tamir olmayız.”

Bir kadının kalbini fena kırmış bir adam…

O adamı öldürmek için çölü geçmeyi göze almış dört kadın…Düğümlere Üfleyen Kadınlar bu yolculuğun romanı. Ne kadar sevilse de tamir olmayan o yaralı coğrafyada, Ortadoğu’da geçiyor. Saraylar devrilip meydanlar dolarken sorular kalıyor geriye. Her yola en az bir soruyla çıkılır çünkü; Bir kadın ya da bir ülke nasıl sevilir sahiden?