Nazar - Reha Çamuroğlu

Hiçbir fikrim olmadan başladığım romanda Umberto Eco romanına mı düştüm hissi uyandı önceleri. Yazardan ya da Türkçe yazılmış bir kitaptan beklemediğim bir konu olduğu için birkaç kez kitabın kapağına bile baktım okumaya dalmışken, itiraf ediyorum.

Oysa girişten itibaren dul ve çocuksuz bir kadının toplum tarafından yalnız bırakılışı aradan geçen yüzyıllara hatta ülke farklılıklarına rağmen değişmiş miydi bugün?  Hemen her gün dehşet verici haberleri okuduğumuz bugünlerde ne farkı var yalnız bırakılmış şifacı bir ebeyle toplum baskısı karşısında yalnız bırakılmış bir kadının.

“Siyaset; sürüleri toplamak, birleştirmek, yeri geldiğinde ise dağıtmak ve parçalamak sanatıdır.” * cümlesi bir ebeye karşı ufacık köyü kışkırtmanın yolunu anlatır olsa da günümüze ne çok gönderme yapıyor değil mi ?  

Dönem hakkında dehşet verici bilgiler hatırlanırken, erkeklerin savaş hakkındaki düşüncelerinin kadın faktörüyle nasıl da yumuşatıldığının, çoğu zaman en büyük düşmanlar olarak görülen kadınların birbirlerine sahip çıkışlarının muhteşemliği, kötülüğün her tabakadan insan tarafından sorgulanması dikkat çekici bu akıcı romanda.

“Zamanın yok olduğunu da işte o zaman anladım. Ne diyorum ben! “Gündüz” ve “Gece” iç içe geçmişti. Sanki var olan sadece yoğun bir karanlıktı. Biri, bir şey, aniden bir yere ışık tutuyordu, orada dans ediyor, şarkılar söylüyor, “yaşıyorduk”. Sonra ışığı başka yere tutuyordu. Sonra… sonra… aşağı, yukarı, önce, sonra kaybolmuştu. Yoktuk. Vardık. Yoktuk. Vardık. **

*Sayfa 110

** Sayfa 34