Gurmenin Son Yemeği - Muriel Barbery

Son nefesini vermek üzereyken “o tadı” anılarından bulup çıkarmaya ve son kez tadarak ruhunu huzura kavuşturmaya çalışan bir adam. Büyükannesinin büyülü mağarasından, teyzesinin renk, tat dünyasından, Rabat’ın masalsı yazlarından çıkıp kalemiyle hükmeden, gücün tadına erişmiş bir adam. Ve duygusal hiçbir bağı olamayan o en yakınlarının hakkında düşündükleri.

Sevgili Meral’in (çikolataçikolata,birkitapçoksever) günlüğünde görmesem okur muydum? Hayır ve böylesi muhteşem tanımlarla afallayıp kalmazdım. Of Meral ya neden sildin günceni bir anlasam, okuduktan sonra daha güzel oluyordu yorumuna tekrar bakmak. Neyse umarım bir yerlerde tekrar karşılaşırız.

“Bahçede dalından koparılır koparılmaz yenen çiğ domates; basit duyguların bolluk ve verimlilik zirvesi, ağızda yayılan ve özünde bütün zevkleri birleştiren bir şelale. Gergin kabuğunun biraz veya tam gerektiği kadar direnmesi, ağızda eriyen eti, dudakların kenarından akan ve parmakları lekeleme endişesi olmadan elin tersiyle silinen o çekirdekli likör ve içimize doğan sellerini, şelalelerini boşaltan o kırmızı küçük yuvarlak; işte domates, işte yaşanası serüven” Sayfa 50