Rüya ...

Yeni bir evmiş, duvarlarını yeşil, beyaz renge boyadığım. Çok güzelmiş. Ne renk giyiyordum dedim, sormazsam çatladıklarımdan çünkü her zaman. Yani siyahlar içinde ağlarken görüldüğümden beri... Söyledi. Yok değil, tahmin ettiğiniz gibi değil... Nasıl hissettirdi diye sorduğumda, rüya görene aittir, dedi. Hayırlısı olsun, dedim usulca, yolunda gitsin işin...

Aynı gün akşam, Kumandanı Öldürmek ansızın sokuluverdi raflar arasından. Bir Murakami kuyusuyla baş başa kalmaya hazır mıydım sahi? Kendi derinliğine kaybolmayı seven, asosyalliğiyle buna özen gösteren biri olarak yorucu olabilir miydi? Hele bu ara... Roman hızlı davrandı bu sefer, çayı söylemiş, çoktan başlamıştım bile. Düşünceler sonraydı. Karısının gördüğü rüyayla terk edilen bir ressam vardı karşımda. Nefes almadan yollara düşen... Nefes almadan sayfalara düşenle birlikte...