Filozofun Mutluluk Seyahatnamesi -Daniel Klein

Elli yaşım, çok yakınımda gelmemi sabırsızlıkla beklerken hiç acele etmiyorum doğrusu. Ama zaman bu, hızla geçip gidiyor. Ve zamanın koşturma halinin fena halde fark edildiği yaşlardayım. Gençliğimin sonsuzluğu çoktan geçip gitmiş, adım adım başka bir yöne doğru gidiyorum. Öyle ki kimine göre çok yaşlıyım! Aklımın bambaşka yerlerde olduğu şimdilerde elime geçen kitabın konusu önce gülümsetti, devam ettikçe ihtiyarlık denen sürenin geçirilmesi, “ebedi gençlik” mottosu, bu konuda özellikle Epikuros’un söylediklerini okumak iyi geldi diyebilirim. Gerçekten insan ömrünün son kısmı denilecek yaşlarını nasıl geçirmeli. “Genç”miş gibi davranmaya devam edebilmek için takviyelere, operasyonlara mı boğulmalı yoksa her yaşın keyfini sürmek için iç sesini dinleyip doyurucu bir yaşama mı yönelmeli. Epikuros’a bu noktada bayıldım diyebilirim. Ama bunun bir dengesi olmalı diye düşünmeden de edemiyorum… Sahi siz ne düşünüyorsunuz?

 Arka Kapak

“Yaşamın anlamı nedir?

Haz peşinde koşmak mı yoksa onun beyhudeliğine iman edip inzivaya çekilmek mi?

Mutluluk nedir? Dünyevi mutluluk aldatmaca mıdır?

Erdem nedir? Mutlu bir yaşam nasıl mümkün olabilir?

Filozofun Mutluluk Seyahatnamesi bu ve benzeri sorunları son derece açık- seçik ve yetkin bir biçimde ele alıyor, üstelik akademik dilin boğucu üslubuyla değil gündelik yaşamın canlı diliyle….

Hemen hergün duyarız: İnsan doğar, büyür, olgunlaşır, ihtiyarlar ve ölür! Hayır diyor Daniel Klein, bu sıralama, bu tasnif biçimi ilerlemeci. Yaşamın her anının değerli ve paha biçilmez olduğunu görmemizi engelliyor. Ölümün yerini sona atarak yaşam üzerine düşünmemizi, ondan haz almamızı engelliyor.

Kitapta, sigara, LCD, oyun, tespih ve daha pek çok şey felsefenin içinde boy gösteriyor.Yeni bir yaşam felsefesi önermiyor bize yazar, daha iyisini yapıyor ve herkesin kendi yaşam felsefesini kurabileceğini pratik bir biçimde gösteriyor kitabıyla. Bu çok daha iyi değil mi?

Filozofun Mutluluk Seyahatnamesi felsefeyle yaşamın keşistiği neşeli bir çalışma…”