Gecenin bir yarısı gelen “Murakami”
mesajına yanıt vermeye başladığımda bir kuyunun dibine kadar inip, dünyayla
bağlantımı keseceğimi bilmiyordum henüz. Gündelik hayattaki olayları işaret
sayan hatta geçmişten gelen tekrarları ya da zihinsel bağlantıları takip eden biri
olarak içinde kaybolacağım bir kitabın bir kapak ötesinde olduğumun da farkında
değildim. Oysa girdap yanı başımdaydı…
Sahilde Kafka’yı orta yerinde ‘sevdiğim
halde’ pat diye bırakmışken, Koşmasaydım Yazamazdım’la zihni karanlık sularda
böylesine yüzebilen birinin gündelik hayat tutkularına şaşırıp kalmış,
hayranlık duymuştum. Galiba gece gelen mesaj gibi itici bir güce ihtiyacım vardı
tekrar başlamak için.
Okurken gülümsediğimi fark ettim bir
ara, Murakami romanında olmak demek garip olayların içinde çekilivermek demekti.
Tıpkı benim gibi bir süredir işsiz olan Toru Okada’nın kaybolan kedisi ve
almaya başladığı anlamsız telefonlarla değişen hayatı, çok güvendiği eşinin
ortadan kaybolmasıyla başlayan olaylar zinciri Murakami romanlarında olurdu,
bizim evde değil. Hoş birdenbire alabora olan bir hayatı kim ister? Her türlü
kötü sona kendimi hazırlamış, biraz kasılmış ama öte yandan elimden düşürmeden
okumaya başladım.
Dedim ya bir girdaba kapılmıştım,
ilk okuma gününden sonraki iki gün o kadar az kelimeyle konuşmuştum ki o
tuhaflığı üzerimden atıp, zembereği kurma zamanı geldi düşündüm. Evimizde zembereği
kuran kişiydim ne de olsa. Galiba bu yaşımda böyle kitaplardan uzak kalma
nedenlerimden biri de fazla içselleştirmem, kendimi kaptırmamdı. Yani yaşadığı
travmanın etkisiyle bir kuyunun dibinde kendiyle baş başa kalan Toru’ya eşlik
etmenin de bir sınırı olmalıydı. Tabii ki yarı yaşımda böyle düşünmezdim, tüm
kitaplarını çoktan silip süpürüvermiştim ayrı konu.
İkinci Dünya Savaşı’nda Japonya bende Nagasaki
ve Hiroşima gibi tüyler ürpertici iki facianın mağduruydu uzun süre. Bu durum
Mo Yan’ın Kızıl Darı Tarlaları’yla sarsılmış, Zemberekkuşu’nun Güncesi’yle
iyiden iyiye aydınlanmış oldu. Küçücük bir ülke olan Japonya’nın Çin’le, Rusya’yla
savaşları, esir olan askerlerin yaşadıkları, Sovyetler’in iç işleyişi tüyler
ürperticiydi. İşin aslı bu tip bilgileri roman aralarında almak hoşuma gidiyor.
Murakami de böyle bir konuyu anlatmak için oldukça uzun bölümler ayırmış. Öte
yandan gelin de canlı canlı derisi yüzülen insanların anlatıldığı kısımları
okuyun. Cengiz'in torunları artık ezilen de olsalar vahşetlerinden birşey kaybetmemiş halleriyle akıllarda, (deri yüzülmesini bir Rus emrederek bir Moğol'a yaptırıyor)... Dünyanın başka bir coğrafyasındaki savaşa tanık olurken,
yüzünde mavi leke olan ve tüm bir hayvanat bahçesinin katledilmesine tanık
olmak zorunda kalan yüzü mavi lekeli veterinerle Toru arasında bağlantı kurmak,
para kazanmaya başlayışı, lanetli ev, May Kasahara, Girit, Malta Kano, Tarçın,
Muskat Akasaka, evet her şey detaylandırılarak anlatılmış. Ve tabii geleneksel
toplumların ağır yaralarından biri kapalı kapılar ardındaki ensest ilişki,
taciz, tecavüzün gelip tam da ortaya oturuvermesi… Dedim ya okurken kimin
romanında olduğumu hep hatırlayıp en olumsuza hazırladım kendimi… Sonuç mu? Siz
de okuyun sonra konuşalım derim…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder