Dünya Ağrısı - Ayfer Tunç

Kuş sesleri sabahın erken saatlerinde taşlaşan şehre inat tüm neşeleriyle durmamacasına… Kadın uçurumun kenarına çöküp dinliyor boşluğu doldurmalarını umarak. Sanki yeterince içine çekerse maviliği ve sesleri, unutacak o şehri… Kuraklaşan, yamru yumru binalarıyla, ezilen eksilen insanlarıyla belki tüm şehirleri… Umut dağıtan, çaresizliğe yokluğa daha da batıracak o madeni… Gözlerini kapatıyor…

Bir rüyayla başlayan sonuna kadar sürükleyen merak, diğer yanda acıyı damarlarına ağır ağır zerk eden satırlar… Şiddetle kasılıp o dipsiz kuyuya daha da batmak… Hayat mı adı? Peki ya yaşamak?  “Hayatın bir anlamı yoktur ama yaşamak hayata bir anlam verme uğraşıdır. Anlamın tasarlandığı kadar anlamlı olması da şart değildir…”*

İki adam, Mürşit ve Madenci Uzay, bir şişe rakı başında baştan aşağı acıya kesmiş. İçip unutmak değil amaçları içip biraz olsun dondurabilmek o keskinliği. Unutmak mümkün mü?

“Aslına bakılırsa bu konuşmaları, geceler boyunca ruhları deşerek birbirlerine anlattıkları varlıklarının dağılmış parçalarını umutsuzca toplama çabasından, yeniden bir bütün olma umudundan başka bir şey değil. İkisi de hatırlıyor, anlatıyor, hayatlarının kopmuş parçalarını yerlerine koyuyorlar; ama ek yerleri fena sızlıyor.” **

İçeride sigara içildiği için ceza bile kesilmeyen yok bir yerde iki adam kelimelerini paylaşıyorlar. Birbirlerini bulmadan beyin duvarlarını döven kelimelerini, hep sürecek gibi geliyor biran. Arada bir Pehlivan’dan Kibar’a Özgür’e Şükran’a Arzu’ya gidip geliyor satırlar geçmeyen dünya ağrısıyla, bir merakla, toplumsal gerçeklerle… Sefilliğe çarpan gerçekliklerle…

“Gerçeğin kuyusu bir cehennem” dedi. Ömrümüz gerçeğin kuyusuna inmemek için mücadele etmekle geçiyor. Sen bu yüzden kendini başkalarının kuyusuna atıyorsun, ben bu yüzden başımı alıp gidiyorum. Kendi kuyumuza inip kendimizi tanımak istemiyoruz. Biliyoruz çünkü ne kadar aciz, zavallı, korkak, tiksindirici olduğumuzu. Ama bilmek istemiyoruz.”***

“Oğlunun başına bulut oturmamış. Oysa onun başı daima bulutlu. Bu bulut yüzünden diye düşündü, hayır bulut diye değil dedi, bulut temiz ve hoş bir şeydir benimki korkulardan, suçlardan, bıkmalardan, anlamsızlıklardan, bir yere varmayan kopuk düşüncelerden oluşmuş tozlu bir topak. Katılaşmış, yapış yapış olmuş bu topağın zihninin damarlarını kapladığını düşündü. Bu topak yüzünden göremiyor hayatı.” ****

Kadının kolayca içine çekebildiği ama genelde uzak durduğu satırlar, yaz için okumak istediklerinden değil. Yazarın diğer kitaplarını ne zaman okuyacağı hakkında fikri olmasa da tanışmaktan hoşnut… Öte yandan kitabın hissettirdiklerini yazmak yerine arka kapak misali olay örgüsünü anlatmaya biraz daha eğilmeli diye düşünüyor. Her biri ustalıkla işlenmiş ana karakterler yanında diğer kişilere belki biraz daha değinilmeli. İleride kendisi de okuduğunda da olayı tam olarak hatırlayabilmeli diye düşünüyor, bakalım bir sonraki romanı nasıl yazacak?

Ve işte arka kapak;

“Hayat, kayaç katmanları gibi parçalarına ayrılan değersiz bir kütledir.” Türkçe edebiyatın sözünü sakınmayan kalemi Ayfer Tunç, yazarlık hayatının 25.yılında sarsıcı bir romanla karşımızda.

Hayatı “ yolcu”  olarak yaşamak isterken baba mirası otelin işletmecisi, ailesinin “reisi” olmak zorunda kalan Mürşit, her geçen gün tamahkarlaşan bir şehirde, gerçek dostluğu İstanbul’da bıraktığı hayaletlerden kaçarak Mürşit’in oteline sığınan Madenci’de buluyor. İki arkadaşın dünya algısı, okuyucuya, Türkiye tarihindeki utanç sayfalarının bir özetini sunuyor.

Arka planı toplumsal facialar, kitlesel cinnet hikayeleriyle örülen Dünya Ağrısı’nda, geçmişle hesaplaşma cesaretini gösteren insanları yaşadıkları toplumdan ayıran sınır imleniyor.

Dünya Ağrısı kelimelerle sıkılmış bir yumruk…....”

*Sayfa 248

**Sayfa 143

*** Sayfa 281

****Sayfa  326